©Bruno Zordan
Bruno, waar kom je vandaan? Welk pad heeft je hierheen geleid?
Ik kom oorspronkelijk uit Noord-Italië, uit de provincie Vicenza. Ik heb enkele jaren in mijn bisdom gewerkt als priester in een parochie. De bisschop vroeg me toen om naar Afrika (Kameroen) te gaan als missionaris ‘Fidei Donum’. Na mijn terugkeer in Italië trad ik in een klooster in. Via het kloosterleven ben ik hier in België beland, in de Trappistenabdij van Orval, waar ik 5 jaar heb gewoond. Nu, al twee jaar, ben ik hier in het Bisdom Gent en bereid ik me voor op een pastorale dienst in deze lokale kerk.
Hoe komt het dat je ervoor gekozen hebt om het klooster te verlaten en een dienst als priester in onze lokale kerk, in Oost-Vlaanderen, te beginnen?
Hoewel mensen dat vaak denken, leeft men in een klooster niet geïsoleerd van de rest van de wereld; we leven niet apart, gescheiden van het leven van de kerk en de mensen, integendeel!
Wat vraagt de Heer van ons, gelovigen, vandaag, in onze samenleving? Welke toekomst voor de Kerk kunnen we ons in deze tijd voorstellen, hier in België? Hoe kunnen we het geloof in het Evangelie beleven, hoe kunnen we ervan getuigen in onze culturen en samenlevingen in West-Europa, die steeds meer ontkerkelijkt raken?
Dit zijn de vragen die ik me in het klooster stelde en die me ertoe brachten de roeping te herontdekken om naar buiten te gaan en getuige te zijn van het Evangelie onder de mensen,
om de kerk opnieuw als priester te dienen.
Een broeder monnik, nu oud, die voor mij een vaderfiguur is geweest, schreef:
“In het leven kom je en ga je… maar je keert nooit terug naar dezelfde plek. Elke terugkeer brengt je naar een andere plek, het vereist een nieuwe aanpassing. De mens heeft een hart dat naar het oneindige reikt… Er zijn geen grenzen voor de mens. Het enige risico is om vooruit te gaan terwijl je achterom kijkt, en zo niet te ontdekken wat er op je pad komt.”
Welnu, deze woorden van hem waren voor mij een leidraad, ze hebben me geholpen om de weg die ik tot nu toe heb afgelegd een betekenis te geven. Wanneer iemand me vraagt naar de reden voor mijn keuze, probeer ik eerder te kijken naar wat me innerlijk naar nieuwe horizonten heeft getrokken dan naar wat ik heb achtergelaten.
Ik heb geprobeerd de raad van de broeder monnik op te volgen om vooruit te gaan zonder te veel om te kijken, om in plaats daarvan te proberen te omarmen wat er op mijn pad kwam.
En wat ben je tegengekomen toen je het klooster verliet?
Wat ik tegenkwam en wat me ertoe aanzette om een nieuwe uitdaging in mijn leven aan te gaan, was het diepe, heldere besef van de grootsheid en schoonheid van onze unieke, gemeenschappelijke doop. En dit besef is juist het resultaat van de jaren die ik in het klooster heb doorgebracht.
Laat me proberen dit beter uit te leggen.
We vieren de Werelddag van het ‘Gewijde Leven’. Ondanks het feit dat het al 60 jaar geleden is dat het Tweede Vaticaans Concilie afsloot, begrijpt de meerderheid van de gelovigen in onze parochies dat ‘Gewijde leven’ helaas nog steeds alsof er twee ‘niveaus’ van christelijk leven zijn: een ‘normaal’ christelijk leven - dat van de leken - en een meer ‘radicaal’ christelijk leven, dat van de ‘gewijde’ personen: religieuzen, monniken, nonnen, priesters,...
Het volledige leven van de religieuze professie – ‘wijding’ - in het kloosterleven heeft me nog beter geholpen om deze waarheid te begrijpen: we zijn allemaal ‘gewijd’ door het doopsel en deze wijding is de belangrijkste, het fundament van het christelijk leven. We zijn allemaal geroepen om het Evangelie op een ‘radicale’ manier te beleven, niet alleen de religieuzen, maar elke gedoopte.
Het Evangelie van Jezus is op zich al een radicale oproep om in deze wereld te leven als kinderen van God! Zoals het Tweede Vaticaans Concilie stelt, zijn we allemaal geroepen tot heiligheid!
Paus Franciscus drukt dit goed uit in zijn prachtige apostolische exhortatie ‘Gaudete et exsultate’, over de roeping tot heiligheid in de hedendaagse wereld (nr. 14): "Om heilig te zijn hoef je geen bisschop, priester, religieus of religieuze te zijn... Laat de genade van je doop vruchten afwerpen in een weg naar heiligheid. Laat alles openstaan voor God en kies daarom altijd opnieuw voor Hem, kies altijd voor God. Word niet ontmoedigd, want je hebt de kracht van de Heilige Geest zodat het mogelijk is, en heiligheid is uiteindelijk de vrucht van de Heilige Geest in jouw leven (Gal. 5,22-23)". Mijn bediening (dienst) als priester in de kerk is juist om de gedoopten te helpen deze roeping, deze ‘wijding’, volledig te beleven, ieder volgens zijn of haar eigen persoonlijke roeping (in het sociale leven, in de politiek, in het religieuze of missionaire leven,...) en in de gemeenschap van de Kerk van Christus.
Bedankt voor dit openhartig getuigenis, Bruno!