Bruggen bouwen - 2b

1. In welke Geest? Het glas is steeds halfvol

Wij zijn er ons van bewust dat het concept van de nieuwe parochie niet alleen enthousiasme maar ook weerstand oproept. En hoewel angst of kwaadheid slechte raadgevers zijn, hebben we hiervoor begrip. Het is belangrijk dat mensen met verdriet, pijn, angst of weerstand beluisterd worden. Maar tegelijk moeten we ons hoeden voor een ‘klaagcultuur’, waarbij we bij elke gelegenheid automatisch overschakelen op het negatieve, en we dat zo systematisch doen dat er geen plaats meer is voor het positieve. Zo spenderen we niet alleen al onze energie aan het negatieve, maar trekken we ook anderen naar beneden. Dat geldt zowel voor mensen die het moeilijk hebben met de nieuwe parochie, als voor degenen die constant met deze weerstand te maken krijgen terwijl zij wel in de nieuwe parochie geloven. Maar… hoe kan daarin toekomst liggen? Hoe kunnen we zo het Rijk uitbouwen waarvan God droomt? 

Vanuit de parochieploeg willen we hier resoluut tegen in gaan. Wij willen zelf werken in een Geest van optimisme, waardering en bemoediging. 

Met optimisme bedoelen we niet dat we naïef zijn of geen oor willen hebben voor problemen, integendeel; maar we bedoelen wél dat we erin geloven dat onze geloofsgemeenschap toekomst heeft. Zonder daarbij onze kritische blik te verliezen om na te gaan hoe en waar het (nog) beter kan. 

Met waardering bedoelen we dat we ook oog hebben voor de positieve dingen die we in anderen zien of soms moeten ontdekken, en dit ook uitspreken naar die anderen. 

Bemoediging wil zeggen dat we mensen in moeilijke situaties geen goedkope schouderklopjes of ongevraagd advies geven, maar dat we hen beluisteren en voorstellen om hen mee te helpen hun zorgen te dragen… niet in het minst in gebed.

Alleen als we deze Geest, Gods Geest, toelaten, zullen we merken dat het glas niet halfleeg, maar halfvol is. Dat is een bewuste keuze die we maken. Alleen in die Geest heeft, niet alleen voor onze parochieploeg maar voor onze volledige geloofsgemeenschap, het leven toekomst.

2. Iedereen gezonden

Paus Franciscus beklemtoonde regelmatig dat wij allen geroepen zijn tot heiligheid. Dat wil zeggen dat niet alleen de priesters, maar alle gedoopten een roeping hebben om God steeds meer toe te laten in hun leven. Er is dus, naast het ambtelijk priesterschap, een algemeen priesterschap: ieder van ons, of we nu religieus of leek zijn, heeft een roeping om het geloof aan te nemen en er verder van te getuigen, elk op zijn of haar unieke eigen manier. We geloven dan ook in een constructieve samenwerking tussen pastoraal verantwoordelijken en alle andere leden van de geloofsgemeenschap, waarbij leken steeds meer verantwoordelijkheid en vertrouwen krijgen, en deze ook opnemen. Uiteindelijk zijn we allen familie, allen geroepen tot één en dezelfde zending.

3. De H. Elisabeth: bruggen bouwen

Waarom we kozen voor de H. Elisabeth als naam voor onze nieuwe parochie kent verschillende antwoorden, maar één van de voornaamste is toch dat zij net als Maria de brug legde tussen het Oude Testament en het Nieuwe Testament. De toekomst zal ertoe leiden dat steeds minder kleinere parochies levensvatbaar blijven, en dat is pijnlijk voor alle betrokkenen. Maar we reiken hen de hand, en zeggen: “Kom en zie… er is nog altijd kans om samen gemeenschap te vormen, al is het dan niet meer op je eigen vertrouwde plek!”. Door de krachten te bundelen kunnen we immers ook veel meer mooie zaken organiseren, waar meer mensen kunnen van genieten. De hamvraag daarbij is ook: “Durf ik het vertrouwde loslaten, en een nieuwe weg op gaan, zoals Jezus dat ook aan Zijn leerlingen vroeg?”. Een moeilijke vraag, ongetwijfeld… maar sommige mensen die nu al vanuit hun vertrouwde parochie trekken naar de Onze Lieve Vrouw kerk voor de zondagsviering, en er hartelijke banden opbouwen, bewijzen dat het kan. Wij garanderen een hartelijk onthaal.

In de volgende afleveringen van de reeks ‘Bruggen bouwen’, zullen wij de gevolgen van onze kerkvisie op onze geloofsgemeenschap schetsen voor de vier pijlers van elk parochieleven: gemeenschap, catechese en verkondiging, liturgie, en diaconie. Elk van deze pijlers is even belangrijk: de volgorde die we zullen hanteren heeft dan ook niets te maken met het belang ervan. Overigens zijn er ook heel wat raakpunten tussen deze verschillende pijlers. In het volgende artikel focussen we op het vormen van gemeenschap.