Bruggen bouwen – 3

Gemeenschap

Als geloofsgemeenschap zijn we op de eerste plaats geroepen om een geméénschap te zijn in geloof. Dat wil zeggen dat er tussen alle mensen die deel uitmaken van die gemeenschap een verbondenheid is, dat ieder die samen met ons gemeenschap vormt ook een kind van God is, en dus een broeder of zuster van ons. Dit houdt in dat we elkaar met respect, maar eigenlijk nog veel meer met oprechte liefde behandelen. Vaak zijn we ontroerd door de manier waarop mensen voor of na de zondagsviering echt bekommerd zijn om mekaar en om mensen die er niet bij (kunnen) zijn. Dat ze ook nieuwsgierig zijn naar hoe het met elkaar gaat. Dat ze een luisterend oor tonen. Laten we ons door hen inspireren. Laten we niet alleen oog hebben voor de kerkganger, maar ook voor ‘de mens achter de kerkganger’. Natuurlijk kunnen we dat niet doen voor iederéén, en dat hoeft ook niet. En natuurlijk hebben mensen die een engagement tijdens de liturgie hebben opgenomen, vaak niet de tijd daartoe omdat zij zich moeten focussen op (de voorbereiding van) hun liturgische taak. Dat is ook niet erg, dat is juist goed. En we hebben allemaal wel eens slechte dagen door tegenslagen, doordat we moe zijn. Ook dat is prima, we mogen allemaal zijn hoe we ons voelen. Maar als we de kans hebben, laat ons dan op broederlijke manier met elkaar omgaan. Dat kan in kleine gebaren. Tijdens de vredewens elkaar echt in de ogen kijken bijvoorbeeld, in plaats van al te kijken naar andere mensen. Eens vragen: “Hoe gaat het met je?”. Kortom: ook in onze liturgie een stukje ‘diaconie’ uitbouwen. 

Het pastoraal plan vertrekt van de verbindende en versterkende rol van de nieuwe H. Elisabeth-parochie in Dendermonde, waarin een 'geheelheidspastoraal' verzekerd wordt.
Daartoe worden de pastorale aanpak, de verzorgde liturgische gemeenschapsvieringen, de geloofsverkondiging- en verdieping en de organisatie van de diaconie voortaan geconcentreerd. Bijgevolg zullen, na een korte overgangstermijn, (vanaf medio 2027) gemeenschappelijke zondagsvieringen op één centrale plaats in de nieuwe parochie doorgaan. Aldus zullen de hoogmis op zondag en de grote gemeenschappelijke vieringen op de kerkelijke hoogdagen worden gevierd in de Onze-Lieve-Vrouwekerk in het centrum van de stad. Omdat deze kerk ook een belangrijke toeristische en culturele nevenbestemming heeft, wordt de kerk van St-Gillis-Binnen, gelegen  in het handelscentrum van de stad, als een zogenaamde 'passantenkerk' , als rust- en oasekerk doorheen het jaar permanent open gesteld. Daar kunnen ook de vieringen tijdens het weekend en de dooppastoraal doorgaan alsook, zoals in de andere kerkplekken, gebedsvieringen, huwelijksvieringen en uitvaartdiensten.

Een andere uitdaging is het multiculturele karakter van onze gemeenschap. Steeds meer mensen van Afrikaanse en Oost-Europese herkomst, maar ook Filippino’s sluiten regelmatig aan bij onze zondagsvieringen. En hoewel zij steeds vaker te midden van de andere gelovigen gaan zitten in plaats van achteraan in de kerk, merk je soms haast fysiek dat er een onderscheid is, dat zij behalve met de voorganger en de mensen van het onthaal weinig of geen contact hebben. Terwijl zij mee de kerk vormen, en dus ook mee de toekomst van onze geloofsgemeenschap. Soms is de taal een barrière. Toch zijn we geroepen om ook hier ‘bruggen’ te bouwen. We stellen daartoe zo dadelijk enkele actiepunten voor.

Soms zijn er ook gelovigen die zich concreet willen engageren in de gemeenschap, maar het niet durven of kunnen zeggen. Daarom zou het goed zijn om af en toe de gemeenschap als geheel aan te spreken. Maar ook als we van iemand tijdens een persoonlijk contact iets opvangen dat in die richting gaat, laten we er dan (voorzichtig) verder naar peilen. Het is niet de bedoeling om mensen een engagement op te dringen. Maar anderzijds zijn we ook geroepen om mensen de kans te bieden zich in te zetten. In dat verband loont het de moeite waard om even te kijken naar het profiel van de ‘nieuwe’ vrijwilliger, dat de vzw vrijwilligerswerk.be enkele jaren geleden opstelde: die vrijwilliger neemt meestal een engagement op dat is beperkt in tijd en/of tot één bepaald project, de vrijwilliger vindt waardering voor wat hij doet belangrijk, en wil met eigen interesses en talenten aan bod komen in zijn engagement. 

Wat is er al?

• Hier verwijzen we eerst en vooral naar onze bezoeken aan de kerkplekken. Het streefdoel is uiteindelijk één grote gemeenschap in de H. Elisabethparochie te vormen, en we leveren de nodige inspanningen om mensen te bemoedigen en te motiveren om hieraan mee te werken. Dat vraagt tijd en vooral luisterbereidheid van onze kant, maar tegelijk moeten we er zelf ook in geloven. Rustig blijven bij (soms emotioneel geladen) weerstand is een zware maar essentiële opgave. Tegelijk blijven we de boodschap laten weerklinken dat we niet tégen de kleinere gemeenschappen zijn, maar voor het vormen van één grotere gemeenschap.

• De zondagsoases, elke tweede zondag van de maand, zijn een poging om ook na de Eucharistieviering gemeenschap te vormen door elkaar ongedwongen bij een glaasje te ontmoeten. Dat werkt zeker voor de mensen die nu al deelnemen aan de viering in Dendermonde-centrum; we zien zelfs dat mensen tijdens zo’n samenzijn stilaan ook kennismaken met mensen die ze nog niet (goed) kenden, en soms zelfs op elkaars hulp beroep doen. We hopen dat later ook mensen die van buitenaf komen zo op een aanvullende manier gemeenschap zullen vormen.

• Jaarlijks nodigen we iedereen van alle kerkplekken ook uit op een ‘Brugfeest’, naar het einde van het werkjaar toe. Na een eucharistieviering is er gezellig samenzijn, met een dankwoordje, een inhoudelijk moment, samenzang, eten en drinken, maar vooral ongedwongen samenzijn en ontmoeten.

• Ook op het vlak van diverse koren is er al samenwerking, en die wordt als positief ervaren.

• Gemeenschappelijke vieringen zoals de oecumenische vredesviering op 11 november en de viering van de H. Elisabeth op 10 november trokken wat volk, al hopen we ook hier in de toekomst op meer betrokkenheid van mensen van de diverse kerkplekken.

Concrete actiepunten:

• Eerst en vooral willen we de gemeenschappen van kerkplekken ter plaatse komen bezoeken en hen helpen bij de overgang naar onze ene gemeenschapskerk. Daarbij willen we er bijzonder aandacht voor hebben dat mensen uit dezelfde kerkplek ook samen naar de gemeenschapskerk komen, en mensen die hun engagement (als misdienaar, lector, koorlid,…) willen verderzetten in de gemeenschapskerk, daar ook hun plaats krijgen. 

• We voorzien een liturgisch carpoolsysteem, waarop zowel mensen die vervoerd willen worden als kandidaat-chauffeurs zich kunnen intekenen;

• Verder willen we na elke tweede zondagsviering van de maand (blijvend, nvdr) kans bieden tot een ontmoeting bij een hapje en een drankje in de Mariakring. Daar is al lang vraag naar. Het zal ook helpen om elkaar beter te leren kennen, niet alleen in wat ons blij maakt in ons leven en ons geloof, maar ook in onze noden. We engageren ons ook om alle gehoorde noden op zijn minst even op te nemen in de volgende parochieploeg. Tevens willen we tijdens deze ontmoeting na de viering zelf extra inspanning leveren om mensen van buitenlandse herkomst op een spontane manier in contact te brengen met mensen van Vlaamse origine. Het loont de moeite waard om hierover eens van gedachten te wisselen tijdens één van onze vergaderingen;

• We kunnen zowel autochtonen als allochtonen aanspreken met de vraag of ze een dienst willen verrichten tijdens de liturgie: als misdienaar, lector, lid van het koor,… Zo zal ook in het kerkgebouw en in de openings- en slotprocessie visueel voor iedereen duidelijk worden dat we één christenfamilie zijn;

• We blijven inzetten op een hartelijk onthaal, niet alleen in onze gemeenschapskerk maar ook op onze kerkplekken;

• We willen mensen die zich wensen te engageren samenbrengen (misschien een taak voor de parochie assistent?) om, vanuit hun talenten, interesses en beschikbaarheid na te gaan hoe zij dienstbaar kunnen zijn binnen de gemeenschap. Tegelijk moet daarbij oog zijn voor waar de bredere geloofsgemeenschap nood aan heeft. Het zal er dus op aankomen aanknopingspunten tussen eigen talenten en bredere noden te vinden;

• We organiseren jaarlijks een soort ‘brugavond’ (‘Brugfeest’, nvdr), bedoeld als dankavond waarbij we alle vrijwilligers eens (letterlijk of figuurlijk) in de bloemetjes zetten;

• We gaan de haalbaarheid na van een passantenkerk, en stellen een lijst op van wat daarvoor nodig is: iemand/meerdere mensen (beurtrol) die op een vast moment kunnen zorgen voor onthaal; gelegenheid tot biecht en/of gesprek; manieren om het leven van onze nieuwe parochie voor te stellen of te leren kennen; op bepaalde momenten: pianomuziek (door Lorenz Meulebroek, Gabrielle Christenhusz, mr. Van Wichelen,…?)

In een volgende aflevering hebben we aandacht voor de impact van ons kerkbeeld en onze droom over de H. Elisabethparochie op catechese en verkondiging.

De parochieploeg